Ξεροκατάπιε η μάνα. Κοίταξε αμήχανα το οχτάχρονο παλληκάρι της και προσπάθησε να χαμογελάσει:
-Θα σου πάρω, Τάσο μου. Μόλις βρει δουλειά ο πατέρας.
-Και πότε θα βρει δουλειά; ξαναρώτησε το παιδι.
-Κάνεις προσευχή γι αυτό;
Είναι ένας χρόνος τώρα που ο πατέρας του Τάσου είναι άνεργος. Έκλεισε η επιχείρηση που δούλευε και όλοι οι υπάλληλοι βρέθηκαν ξαφνικά χωρις δουλειά, στο δρόμο. Η οικογένεια του Τάσου δύσκολα τα φέρνει βόλτα με κάτι οικονομίες που είχαν απο πριν.. Βοηθάει και η γιαγιά, που πληρώνει το ενοίκιο με τη μικρή της σύνταξη. Αλλά...να, αγοράζουν μόνο τα πολύ απαραίτητα και ο Τάσος στενοχωριέται, γιατι..... δεν περισσεύει ποτέ τίποτα για παιχνίδια...
-Μαμά, γιατί οι άλλοι βρίσκουν δουλειά, ενώ ο μπαμπάς όχι; Είχε ρωτήσει κάποτε τη μητέρα του με αφέλεια.
Και εκείνη του είχε απαντήσει τότε πολύ σοβαρά, σαν να μιλούσε σε μεγάλο:
-Γιατί εμείς δεν έχουμε " μέσον " παιδί μου.Έπειτα ο πατέρας σου δεν ξέρει κάποια ξένη γλώσσα, ούτε έχει κανένα άλλο πτυχίο, γι αυτο αποκλείεται από κάποιες δουλειές. Του πρότειναν μερικοί να πάρει ένα πλαστογραφημένο πτυχίο, αλλά ούτε να το ακούσει δε θέλησε, γιατί ο πατέρας σου είναι τίμιος...
Αυτά του είχε πει τότε, και ο Τάσος είχε καταλάβει πως τα πράγματα δεν ήταν και πολύ εύκολα. Αυτό θυμήθηκε τώρα και ξαναρώτησε:
-Γι αυτό, ώρες ώρες είναι τόσο στενοχωρημένος ο μπαμπάς;
-Ναι Τασο. Να σου πω όμως κάτι; Μεγάλωσες τωρα και καταλαβαίνεις πολλά.Όλοι μαζί θα την περάσουμε αυτή τη μπόρα. Ο καθένας θα βοηθήσει με τον τρόπο του.Πώς σου φαίνεται να έκανες εσύ ένα δωρό στο μπαμπά φέτος τα Χριστούγεννα;
-Εγώ; Δηλαδή;
-Να , λέω φέτος, που τα οικονομικά μας είναι τόσο στριμωγμένα, να μη ζητήσεις καινούριο παιχνίδι! Να περάσεις με τα παλιά.Θα τα πλύνουμε και θα τα καθαρίσουμε.Θα γίνουν σαν καινούρια.Κι εσύ να είσαι ευχαριστημένος! Ξέρεις πόσο θα ανακουφιστει ο πατέρας; Θα του περάσει η στενοχώρια ! Και όγο για τη δουλειά, έχει ο Θεός ! Δε θα αφήσει ένα τίμιο άνθρωπο...
Απο εκείνη τη στιγμή ο Τάσος ένιωσε πως μεγάλωσε ξαφνικά.Δεν ξαναμίλησε για καινούριο παιχνίδι.Μόνο, σκυμμένος στο πάτωμα, καθάριζε ένα ένα τα απλια του αυτοκινητάκια. Και που και που χαμογελούσε στη σκέψη, ότι θα έκανε τον μπαμπά του να χαρεί.....
* * * * * * * *
Προπαραμονή Χριστουγέννων. Ο Τάσος βρίσκεται στο σπίτι του Αλέξη, του φίλου του, που μένει στην ίδια πολυκατοικία.
Ο Αλέξης είναι πλουσιόπαιδο, γιος επιχειρηματία, και έχει στη στιγμή ότι επιθυμήσει.Στο δωμάτιο του είναι μια ντουλάπα ολόκληρη με παλιά παιχνίδια, με τα οποία δεν ασχολείται πια. Έξω απο τη ντουλάπα έχει μόνο οτι καινούριο του αγοράσουν κάθε φορά.
-Να σου δείξω το καινούριο μου παιχνίδι; ρώτησε τον Τάσο και χωρίς δεύτερη κουβέντα βρέθηκαν οι δυο φίλοι με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, μπροστά στην οθόνη ενός εντυπωσιακού ηλεκτρονικού με πολλές δυνατότητες.
-Να σου εξηγήσω.Εδώ παίζουμε ποδόσφαιρο! Λοιπόν, εμείς θα είμαστε η "Μπαρτσελόνα " και αντίπαλός μας η.... "Δυναμό Κιέβου "!! Αρχίζουμε;
Και ρίχτηκαν και οι δυο στο παιχνίδι με ενθουσιασμό.
-Φάτο, φάτο! ξεφώνιζε κάθε τόσο ο Αλέξης.Γκολάρα που έβαλα πάλι! Πάμε για το κύπελλο!
Έπαιξαν πολλή ώρα και το ευχαριστήθηκαν. Στο τέλος ρώτησε ο Αλέξης:
-Εσύ τί δώρο πήρες τα Χριστούγεννα;
Ο Τάσος κοντοστάθηκε.Πήρε ύφος μεγάλου και είπε σοβαρά:
-Εγώ φέτος δε θα ζητήσω δώρο, γιατί ο μπαμπάς μου είναι άνεργος και δε θέλω να τον φέρω σε δυσκολία.Φέτος θα κάνω εγώ δώρο στον μπαμπά, να είμαι ευχαριστημένος με τα παλιά μου παιχνίδια.
-Και....δε θα πάρεις τίποτα καινούριο; Το λες αλήθεια;
-Ναι. έτσι αποφάσισα.
Ο Αλέξης κοίταξε με απορία το φίλο του.Δεν μπορούσε με τίποτα να φανταστεί πως υπήρχαν παιδιά που θα έμεναν χωρίς δώρο τα Χριστούγεννα! Αυτός ποτέ δεν είχε στερηθεί τίποτα.Και όμως, ο Τάσος δε φαινόταν λυπημένος.Περίεργο.....
-Και πότε θα πάρεις παιχνιδι ξανά; ρώτησε αμήχανα.
-Πότε; Δεν ξέρω, είπε ο Τάσος κουνώντας τους ώμους του. Όταν βρει δουλειά ο μπαμπάς μου.
* * * * * * * * *
Είναι βράδυ. Ο Αλέξης χωμένος στο ζεστό του πάπλωμα δεν μπορεί να κλείσει μάτι.Θα κάνει,λέει, δώρο ο Τάσος στον μπαμπά του τα Χριστούγεννα....Πόσο του είχε κάνει εντύπωση αυτό!
Κι από την άλλη...Η δική του ντουλάπα με τα συναρμολογούμενα και τα αεροπλανάκια και το πειρατικό καράβι...Και το ποδήλατο ακόμη, και το αυτοκινητάκι με το τηλεχειριστήριο...Και το πανάκριβο ηλεκτρονικό και......
Μήπως λοιπόν, μήπως.........
Για πρώτη φορά ο Αλέξης ντράπηκε, γιατί ζητούσε παιχνίδια χωρίς σταματημό και ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένος με αυτά που είχε. Ντράπηκε στ' αλήθεια, γιατί ήταν ευαίσθητο παιδί ο Αλέξης.
Σηκώθηκε. Άναψε το φως. Πήγε κοντά στο καινούριο ηλεκτρονικό παιχνίδι.Το κοίταξε καλα καλά.Πάλευε μέσα του. Γιατί να μην στερηθεί κι αυτός κάτι; Αυτό ήταν ότι έπρεπε για τον Τάσο.Του άξιζε στ' αλήθεια!
Και κάτι ακόμη : Μήπως ο πατέρας του μπορούσε να πάρει στην επιχείρησή του τον πατέρα του Τάσου;
Στις σκέψεις αυτές ηρέμησε και ήσυχος πια κοιμήθηκε έναν ύπνο βαθύ.
Την άλλη μέρα ο Αλέξης με τους γονείς του, κρατώντας ένα μεγάλο ομορφοτυλιγμένο κουτί, έβγαιναν απο την πόρτα του σπιτιού τους. Σε λίγο χτυπούσαν το κουδούνι του Τάσου και είχαν όλοι τους ένα χαμόγελο....μέχρι τα αυτιά.
Νεφέλη
Απο το περιοδικό ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΝΙΚΗΝ Δεκέμβριος 2011
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου