* Φάνηκε κάποτε ένας δαίμων πολυ ψηλός και φανταχτερός και τόλμησε να ειπή :
-Εγώ είμαι η δύναμις του Θεού. και, Εγώ είμαι η Πρόνοια, τι θέλεις να σου χαρίσω;
Εγώ δέ τότε φύσηξα περισσότερο στα μούτρα του, είπα το όνομα του Χριστού, επεχείρησα και να τον χτυπήσω και φάνηκα σαν να τον χτύπησα. Αμέσως αυτός, που ήταν τόσο μεγάλος, στο όνομα του Χριστού χάθηκε, μαζί με όλα τα διαμόνια της παρέας του.
* Ήλθε κάποτε όταν νήστευα, μοιάζοντας σαν μοναχός - ο δολερός, και κρατώντας ψωμιά φανταστικά και με συμβούλευε λέγοντας:
-Φάγε και ησύχασε από τους πολλούς κόπους. Άνθρωπος είσαι και συ και θα αρρωστήσεις.
Εγώ δέ, μόλις κατάλαβα την πονηρία του, σηκώθηκα να προσευχηθώ. Κι εκείνος δε μπόρεσε να ανθέξει. Γιατί χάθηκε και φάνηκε να βγαίνει σαν καπνός από την πόρτα.
*Πόσες φορές έδειξε στην έρημο φαντασία χρυσαφιού! Μόνο και μόνο για να το πιάσω και να το κοιτάξω. Εγώ δέ, έψαλλα καταπάνω του κι εκείνος έλυωνε.
*Πολλές φορές μου προξενούσαν πληγές και εγώ έλεγα: " Τίποτα δε θα με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού". Κι αυτοί πρισσότερο χτυπιόντουσαν μεταξύ τους μετά απο αυτό. Μα, δεν ήμουν εγώ, που τους έπαυα και τους αργούσα ( τη δύναμή τους), αλλά ήταν ο Κύριος που λέγει: " Έβλεπα το σατανά σαν αστραπή από τον ουρανό να πέφτει".
Εγώ δε, τέκνα μου, θυμούμενος το Αποστολικό ρητό τα "Μετέφερα αυτά στον εαυτό μου ", για να μάθετε να μην αποκάμετε στην άσκηση, μήτε να φοβάσθε του διαβολου και των δαιμόνων του τις φαντασίες.
Από το βιβλίο : Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ (Υπό του Αγίου Αθανασίου )
Εκδόσεις Β. Ρηγοπουλου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου