Γεροντικό
Είπε ο αββάς Αλώνιος:
“Εάν ο άνθρωπος δεν πει μέσ ́ την καρδιά του ότι σ ́ αυτόν τον κόσμο εγώ
μόνον και ο Θεός είμαστε, δεν θα βρει ανάπαυση”.
Είπε επίσης:
“Εάν θέλει ο άνθρωπος, από το πρωί ως το δειλινό φθάνει σε μέτρα θεϊκά”.
“Εάν θέλει ο άνθρωπος, από το πρωί ως το δειλινό φθάνει σε μέτρα θεϊκά”.
Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Μακάριο τον μέγα σχετικά με την τελειότητα. Και απάντησε ο Γέροντας τα εξής:
"Δεν μπορεί να είναι κανείς τέλειος, εάν δεν αποκτήσει ταπείνωση μεγάλη στην καρδιά και στο σώμα, εάν δεν μάθει δηλαδή:
- Να μην υπολογίζει τον εαυτό του σε καμιά περίπτωση αλλά να προτιμά να βάζει ταπεινά τον εαυτό του χαμηλότερα απ' όλη την κτίση, να μην κρίνει διόλου κάποιον, παρά μόνο τον εαυτό του, να υπομένει την καταφρόνια και να αποστρέφεται ολόψυχα κάθε κακία.
- Να βιάζει τον εαυτό του να' ναι μακρόθυμος, αγαθός, ν' αγαπά τους αδελφούς, να είναι σώφρων, να κυριαρχεί στον εαυτό του, γιατί λέει η αγία Γραφή "η Βασιλεία των Ουρανών ανήκει σ' αυτούς που ασκούν βία στον εαυτό τους και αυτοί οι αγωνιστές την κερδίζουν".
- Να βλέπει ίσια με τα μάτια, να φρουρεί τη γλώσσα και ν' αποφεύγει ν' ακούει μάταια πράγματα που φθείρουν την ψυχή.
- Τα χέρια να κινούνται για να κάνουν το θέλημα του Θεού, η καρδιά να είναι καθαρή έναντι του Θεού και το σώμα αμόλυντο, να έχει τη μνήμη του θανάτου καθημερινά, ν' αποκηρύσσει την εσωτερική οργή και κακία.
- Να αποτάσσεται τα υλικά και τις σαρκικές ηδονές, να αποτάσσεται το διάβολο και όλα τα έργα αυτού και να συντάσσεται σταθερά με τον Βασιλιά των πάντων Θεό και μ' όλες τις εντολές του, να προσεύχεται αδιάκοπα και να παραμένει κοντά στον Θεό πάντοτε, σε κάθε περίσταση και σε κάθε εργασία".
Η θυσία του "εγώ".
Καυχιόνται μερικοί...
«Εμείς τα αφήσαμε όλα, δουλειά, φίλους, σπίτια, αυτοκίνητα, περιουσίες, πτυχία.
Τα αφήσαμε όλα και γίναμε μοναχοί».
Μα τί λέτε άνθρωποι; Τί αφήσατε; Για ποιο πράγμα καυχιέστε;
Γιατί συμπεριφέρεστε λες και όλα αυτά ήταν δικά σας;
Ο Κύριος σας τα έδωσε, σας τα χάρισε όλα.
Η θυσία σας αυτή λοιπόν δεν σας στοίχισε βαθιά. Ήταν μία θυσία ρηχή.
Άλλο πράγμα να αφήσετε πίσω σας. Κάτι που θα σας στοιχίσει.
Το «εγώ» αυτό ζητά ο Κύριος να αφήσουμε και τότε μας ευλογεί, τότε όντως Τον ευχαριστούμε...
Το να γίνεις μοναχός μαζί με το "εγώ" σου δεν θα σε οφελήσει τίποτα.
Όπως ο Όσιος Νείλος ο Καλαβρός, ο οποίος στην εσχατιά της ασκήσεώς του
απόκαμε. Δεν μπορούσε άλλο. Η νηστεία, η κακοπάθεια, η αγρυπνία τον
εξουθένωσαν. Οι πειρασμοί δεν έλεγαν να κοπάσουν. Και εκείνη την
ώρα...κατάλαβε όπως ο ίδιος το ομολογεί.
«Είμαι αδύναμος, τίποτα δεν κατάφερα, τίποτα δεν είμαι...».
Ομολόγησε την ασθένειά του, την ανεπάρκειά του. Αποδέχτηκε τον πειρασμό σαν τον σταυρό του και τον σήκωσε.
Πριν ήθελε να απαλλαγεί απ’αυτόν. Εγωιστικά, με γογγυσμούς και παράπονα. Τώρα τον αγκάλιασε και ταπεινώθηκε. Έκανε τον πειρασμό μέσο σωτηρίας και όχι αγκάθι παραπόνων.
Και τότε σαν σε όραμα Τον είδε. Τότε που ταπεινώθηκε. Όχι για τις αγρυπνίες του, ή τις νηστείες και την κακοπάθεια που υπέμεινε τόσο καιρό. Τον είδε κυρίως για το αίσθημα της ανεπάρκειας που βίωσε, για την εκούσια παραίτηση από το «εγώ» του, για την ταπείνωση που ενδύθηκε.
Είδε τον Εσταυρωμένο πράο και γαλήνιο πάνω στον Σταυρό του. Ένα αραχνοΰφαντο βήλο από μετάξι τους χώριζε. Μπορούσε όμως να Τον δεί...
Ο Όσιος τότε σπάραξε. Η φωνή του ανακατεμένη με τα δάκρυά του ακούστηκε «Κύριε ελέησέ με, και ευλόγησέ με...».
Και τότε τί φοβερό θέαμα αντίκρυσε!
Είδε τον Εσταυρωμένο να «ξηλώνει» το χέρι του από τον Σταυρό και να τον ευλογεί.
Τον ευλόγησε τρεις φορές, πάνω από τον Σταυρό Του. Με το χέρι εκείνο που καρφώθηκε στον Σταυρό, με εκείνο το χέρι που τρυπήθηκε από την κακία των πλασμάτων Του...
Και ο Όσιος ειρήνευσε.
Ότι κι αν θυσιάσουμε για χάριν του Χριστού είναι πολύ λίγο μπροστά στην δική Του θυσία.
Δεν είναι η άσκηση, αλλά η ταπείνωση που έρχεται δια της ασκήσεως που Τον ευαρεστεί. Τότε που η βαθύτατη ανάγκη για συγχώρεση γίνεται αναπνοή του ασκητού. Τότε που θεοπτία είναι η θέα του άλλου.
Τότε που και μεις θα «ξηλώσουμε» την σάρκα μας από το χώμα και θα την ανυψώσουμε στο ύψος του Σταυρού μας...
Αν είμαστε αδιάφοροι, δεν μας ωφελούν οι προσευχές των άλλων
Ποια ανάγκη όμως υπάρχει να μιλώ για την αδελφή του Μωυσή, αφού ο ίδιος ο Μωυσής δεν μπόρεσε να προστατέψη τον εαυτό του, αλλ’ ύστερα από αμέτρητους κόπους και ταλαιπωρίες και αγώνες σαράντα ετών, εμποδίσθηκε να πατήση στη χώρα για την οποία του είχαν δοθή πάρα πολλές υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις; Ποια ήταν η αιτία; Δεν θα ήταν ωφέλιμο να φθάση ο Μωυσής στη γη της επαγγελίας , αλλά θα ήταν επικίνδυνο και θα κατέστρεφε πολλούς από τους Ιουδαίους. Αφού λοιπόν λησμόνησαν το Θεό και στηρίχθηκαν απόλυτα στο Μωυσή και νόμιζαν ότι αυτός αποτελεί το παν γι’ αυτούς , απλά και μόνο επειδή έφυγαν μακριά από την Αίγυπτο , σε ποιο βαθμό θα έφθανε η ασέβειά τους, αν έβλεπαν ότι ο Μωυσής τους εγκαθιστά στη γη της επαγγελίας; Γι’ αυτό ακριβώς δε βρέθηκε πουθενά ούτε ο τάφος του.
Filoi.tis.Gnisias.Esfigmenou
«Είμαι αδύναμος, τίποτα δεν κατάφερα, τίποτα δεν είμαι...».
Ομολόγησε την ασθένειά του, την ανεπάρκειά του. Αποδέχτηκε τον πειρασμό σαν τον σταυρό του και τον σήκωσε.
Πριν ήθελε να απαλλαγεί απ’αυτόν. Εγωιστικά, με γογγυσμούς και παράπονα. Τώρα τον αγκάλιασε και ταπεινώθηκε. Έκανε τον πειρασμό μέσο σωτηρίας και όχι αγκάθι παραπόνων.
Και τότε σαν σε όραμα Τον είδε. Τότε που ταπεινώθηκε. Όχι για τις αγρυπνίες του, ή τις νηστείες και την κακοπάθεια που υπέμεινε τόσο καιρό. Τον είδε κυρίως για το αίσθημα της ανεπάρκειας που βίωσε, για την εκούσια παραίτηση από το «εγώ» του, για την ταπείνωση που ενδύθηκε.
Είδε τον Εσταυρωμένο πράο και γαλήνιο πάνω στον Σταυρό του. Ένα αραχνοΰφαντο βήλο από μετάξι τους χώριζε. Μπορούσε όμως να Τον δεί...
Ο Όσιος τότε σπάραξε. Η φωνή του ανακατεμένη με τα δάκρυά του ακούστηκε «Κύριε ελέησέ με, και ευλόγησέ με...».
Και τότε τί φοβερό θέαμα αντίκρυσε!
Είδε τον Εσταυρωμένο να «ξηλώνει» το χέρι του από τον Σταυρό και να τον ευλογεί.
Τον ευλόγησε τρεις φορές, πάνω από τον Σταυρό Του. Με το χέρι εκείνο που καρφώθηκε στον Σταυρό, με εκείνο το χέρι που τρυπήθηκε από την κακία των πλασμάτων Του...
Και ο Όσιος ειρήνευσε.
Ότι κι αν θυσιάσουμε για χάριν του Χριστού είναι πολύ λίγο μπροστά στην δική Του θυσία.
Δεν είναι η άσκηση, αλλά η ταπείνωση που έρχεται δια της ασκήσεως που Τον ευαρεστεί. Τότε που η βαθύτατη ανάγκη για συγχώρεση γίνεται αναπνοή του ασκητού. Τότε που θεοπτία είναι η θέα του άλλου.
Τότε που και μεις θα «ξηλώσουμε» την σάρκα μας από το χώμα και θα την ανυψώσουμε στο ύψος του Σταυρού μας...
Αν είμαστε αδιάφοροι, δεν μας ωφελούν οι προσευχές των άλλων
Ποια ανάγκη όμως υπάρχει να μιλώ για την αδελφή του Μωυσή, αφού ο ίδιος ο Μωυσής δεν μπόρεσε να προστατέψη τον εαυτό του, αλλ’ ύστερα από αμέτρητους κόπους και ταλαιπωρίες και αγώνες σαράντα ετών, εμποδίσθηκε να πατήση στη χώρα για την οποία του είχαν δοθή πάρα πολλές υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις; Ποια ήταν η αιτία; Δεν θα ήταν ωφέλιμο να φθάση ο Μωυσής στη γη της επαγγελίας , αλλά θα ήταν επικίνδυνο και θα κατέστρεφε πολλούς από τους Ιουδαίους. Αφού λοιπόν λησμόνησαν το Θεό και στηρίχθηκαν απόλυτα στο Μωυσή και νόμιζαν ότι αυτός αποτελεί το παν γι’ αυτούς , απλά και μόνο επειδή έφυγαν μακριά από την Αίγυπτο , σε ποιο βαθμό θα έφθανε η ασέβειά τους, αν έβλεπαν ότι ο Μωυσής τους εγκαθιστά στη γη της επαγγελίας; Γι’ αυτό ακριβώς δε βρέθηκε πουθενά ούτε ο τάφος του.
Αλλά και ο Σαμουήλ δεν
μπόρεσε να σώση τον Σαούλ από την Οργή του Θεού, έσωσε όμως πολλές
φορές τους Ισραηλίτες. Και ο Ιερεμίας δεν μπόρεσε να σώση τους ιουδαίους
. Και ο Ιερεμίας δεν μπόρεσε να σώση τους Ιουδαίους, προφύλαξε όμως
κάποιον άλλον με την προφητεία του. Και ο Δανιήλ μπόρεσε να σώση από την
οργή τους βαρβάρους, δεν μπόρεσε όμως να σώση τους Ιουδαίους από την
αιχμαλωσία ( Δαν. 2 ) . Και στα Ευαγγέλια συναντούμε περιπτώσεις που
συμβαίνουν και τα δύο αυτά στο ίδιο πρόσωπο. Συναντούμε δηλαδή
περιπτώσεις που το ίδιο πρόσωπο άλλοτε να σώζη τον εαυτό του και άλλοτε
να το καταστρέφη. Ο χρεώστης , για παράδειγμα, των δέκα χιλιάδων
ταλάντων κατώρθωσε να σώση τον εαυτό του με τις παρακλήσεις του, αλλά
στο τέλος καταστράφηκε.
Κάποιος άλλος αντίθετα στην αρχή κατέστρεψε τον εαυτό του, αργότερα όμως μπόρεσε να τον βοηθήση πάρα πολύ. Και ποιός είναι αυτός; Εκείνος που έφαγε την πατρική του περιουσία.
Ώστε αν εμείς είμαστε αμελείς και αδιάφοροι, δεν θα μπορέσουν να μας σώσουν οι άλλοι. Αντίθετα, αν εμείς είμαστε ευσεβείς , θα σωθούμε με τις δικές μας δυνάμεις και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια απ’ ό,τι με τις δυνάμεις των άλλων. Διότι ο Θεός προτιμά να μας προσφέρη την βοήθειά Του αμέσως και όχι μέσω άλλων, για να ελευθερωθούμε από την κακία και να γίνουμε καλλίτεροι, προσπαθώντας να καταπαύσουμε την οργή του Θεού. Έτσι βοήθησε την Χαναναία, έτσι έσωσε την πόρνη, έτσι τον ληστή˙ χωρίς να μεσολαβήση και χωρίς να τους υπερασπίση κανείς.
Αυτά τα λέγω όχι για να μην παρακαλούμε τους αγίους, αλλά για να μην είμαστε αδιάφοροι , να μην μείνουμε αδρανείς και ήσυχοι και να στηρίζουμε τις ελπίδες μας μόνο στους άλλους.
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Κάποιος άλλος αντίθετα στην αρχή κατέστρεψε τον εαυτό του, αργότερα όμως μπόρεσε να τον βοηθήση πάρα πολύ. Και ποιός είναι αυτός; Εκείνος που έφαγε την πατρική του περιουσία.
Ώστε αν εμείς είμαστε αμελείς και αδιάφοροι, δεν θα μπορέσουν να μας σώσουν οι άλλοι. Αντίθετα, αν εμείς είμαστε ευσεβείς , θα σωθούμε με τις δικές μας δυνάμεις και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια απ’ ό,τι με τις δυνάμεις των άλλων. Διότι ο Θεός προτιμά να μας προσφέρη την βοήθειά Του αμέσως και όχι μέσω άλλων, για να ελευθερωθούμε από την κακία και να γίνουμε καλλίτεροι, προσπαθώντας να καταπαύσουμε την οργή του Θεού. Έτσι βοήθησε την Χαναναία, έτσι έσωσε την πόρνη, έτσι τον ληστή˙ χωρίς να μεσολαβήση και χωρίς να τους υπερασπίση κανείς.
Αυτά τα λέγω όχι για να μην παρακαλούμε τους αγίους, αλλά για να μην είμαστε αδιάφοροι , να μην μείνουμε αδρανείς και ήσυχοι και να στηρίζουμε τις ελπίδες μας μόνο στους άλλους.
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Filoi.tis.Gnisias.Esfigmenou
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου