Σε κάθε σκηνή έβλεπε δυο ζευγάρια πατημασιές πάνω στην άμμο. Το ένα ανήκε σ΄ αυτόν και το άλλο στον Θεό. Όταν και η τελευταία σκηνή της ζωής του έλαμψε μπροστά του, κοίταξε πίσω τις πατημασιές στην άμμο.
Παρατήρησε πως πολλές φορές στο δρόμο της ζωής του υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές. Παρατήρησε ακόμη πως αυτό συνέβαινε στις πιο δύσκολες και θλιμμένες στιγμές του! Τι, λοιπόν; Ο Θεός τότε τον άφηνε μόνο;
Αυτό πραγματικά τον πείραξε και ρώτησε τον Θεό:
-Κύριε, όταν αποφάσισα να Σε ακολουθήσω είπες πως θα βαδίζαμε μαζί αυτόν τον δρόμο. Αλλά παρατήρησα πως στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές πάνω στην άμμο. Δεν καταλαβαίνω. Γιατί όταν σε χρειαζόμουν τόσο πολύ, εσύ με άφηνες;
Και ο Θεός του απάντησε:
-Πολύ ακριβό μου παιδί, σε αγαπώ και δεν σε άφησα ποτέ. Και στις πιο δύσκολες στιγμές, ήμουν πάντα εκεί, δίπλα σου. Στις ώρες της δοκιμασίας και του πόνου, που βλέπεις μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές, τα δικά μου ίχνη είναι, γιατί σε κρατούσα στην αγκαλιά μου!
-Κύριε, όταν αποφάσισα να Σε ακολουθήσω είπες πως θα βαδίζαμε μαζί αυτόν τον δρόμο. Αλλά παρατήρησα πως στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές πάνω στην άμμο. Δεν καταλαβαίνω. Γιατί όταν σε χρειαζόμουν τόσο πολύ, εσύ με άφηνες;
Και ο Θεός του απάντησε:
-Πολύ ακριβό μου παιδί, σε αγαπώ και δεν σε άφησα ποτέ. Και στις πιο δύσκολες στιγμές, ήμουν πάντα εκεί, δίπλα σου. Στις ώρες της δοκιμασίας και του πόνου, που βλέπεις μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές, τα δικά μου ίχνη είναι, γιατί σε κρατούσα στην αγκαλιά μου!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου